Blauwdruk?

De vrienden en meer mensen rondom me praten af en toe over: ga jij jouw begrafenis op voorhand orchestreren?

Ik zeg dan: Nee hoor. Mijn kinderen doen dat sowieso alleen op de voor hun juiste manier en ik moet daar geen hand meer in hebben. Ze moeten potjandorie nog mijn tjokvolle huis leeghalen en vinden dan ook nog ergens op zolder hun ‘herinneringsdozen’. En liefdevolle berichten in mijn vele boeken. Kriebels en berichten op onverwachte hoeken. Want overal schrijf ik gedachten neer over hen omdat zij, nu ja, mijn ik zijn.

Laat hen maar beslissen hoe en wat.

Anderen denken daar anders over. En dat is goed.

Mijn jongens weten best dat Bach mijn held is. En Nick Drake. En Ennio Morricone.

Oej. Dat wordt ingewikkeld, misschien?

Hoe zoek je een blauwdruk van de muziek van een geliefde overledene?

Het is zeer eenvoudig. Door naar die geliefde te luisteren tijdens wanneer die nog leeft.

Daarom: neem je kinderen mee naar concerten.

Dat heb ik wel gedaan.

We reden met een tjokvolle auto naar Paul Simon, Bob Dylan, John Zorn en consoorten.

Op een terugreis van een GOA-festival in Hongarije sliep iedereen (een pakje jongelui) in de auto, behalve mijn jongste, Andreas die me wilde behoeden voor een dip. Op een obscure Duitse radiozender hoorden we ‘My little town’ en dat betoverde die rit voor de rest van ons leven.

Doe maar, kleine, jij kent me het best. En ik jou ook. Denk ik.