There is a house in Italy, I call ‘The rising sun’

Senise, Basilicata, buitenlandgoed Misossero: je bereikt het uitsluitend via het ingeven van de GPS-coördinaten of dankzij telefonische begeleiding. Het is een zeer goede plek, een plek waar gedrevenheid, menselijkheid en vriendschap kunnen samenvloeien dankzij de twee personen die er met nooit aflatende energie en enthousiasme de liefdevolle scepter zwaaien.

Het zou hun persoonlijke droomnest kunnen zijn. Maar daarvoor is hun hart veel te groot. En ook hun domein, dat moet gezegd, noopt tot het samenroepen van vele handen om eens per jaar de groene en blauwe diamanten in hun olijfgaarden te oogsten.

Maar laat de manier waarop ze dit organiseren nu net iets anders zijn dan wat je zou vermoeden. Er komen mensen samen in hun huis om er ook samen te genieten van copieuze maaltijden die bereid worden door twee schatten van kookprincessen, Mary en Eleonore: ze kennen de streekproducten en het belang van lekker eten wanneer je urenlang staat te zwoegen om een rij bomen ‘af te werken’. Je doet er voor de rest je eigen ding: je helpt waar je werk ziet, je bedient je van alle faciliteiten van het huis zonder dat je dat hoeft te vragen. Zo werkt dat daar namelijk: geen eisen stellen, maar geven en dan geven mensen gewoon terug. Je vult de kannen met wijn, laat de wasmachine draaien en zet de ontbijttafel klaar terwijl Annemieke of Peter kraakverse broodjes halen. Alles is er in overvloed: eten, drank, ruimte, werk en, niet te vergeten: liefde.

Er komen mensen samen die elkaar vaak nooit eerder ontmoetten, maar na een dag van arbeid in de olijfgaard ontstaat er een soort van zachte solidariteit die voortvloeit uit de begeestering die bezit van je neemt wanneer je enkele bomen hebt leeggeplukt. En plukken, dat gebeurt in verschillende fasen, waarin ieder zijn capabiliteiten ontdekt en toepast. Het bepalen van de richting van de pluk is een eerste vereiste en daarin is Annemieke ook de slimste dankzij haar jarenlange ervaring. We werken rij per rij af, beginnen hier en niet daar en de netten leggen we zo: de enkele daar, de dubbele met split tegen de stam. Het is mooi om te zien hoe sommigen het meteen begrijpen, die nettenleggerij: ze gaan dan ook automatisch vooruitkijken en netten leegmaken en verleggen, zodat de bezeten plukkers ongehinderd kunnen verder werken.

Het plukken zelf is arbeidsintensief: de boomklevers klimmen in de bomen en schudden met de volle takken over de hoofden van de harkende mensen en het geluid van zo’n neervallende olijven (als eieren zo groot) klinkt als een regenbuitje op een malse meidag. De allerhoogste takken worden door de man van Annemieke, de immer lachende Peter, met een machine weggezaagd en de volle takken die neervallen worden beneden ‘afgewerkt’ op de aftrekplek. Olijvenpluk de luxe is dat: gezeten op een kratje je hoofd leegmaken en systematisch tak per tak afritsen met een harkje. De anderen draaien rond de bomen met langere harken en dan gebeurt er het volgende:

De unieke olijventaal neemt zonder dat je het beseft de gesprekken over. En dat kan ongeveer zo gaan:

• Oh, dit is een zeer lieve boom
• Ladder gevraagd: hierboven barst het van de olijven maar ik kan er niet bij
• Ja, dààr hangen er nog drie
• Wat een rare boom is DIT!
• Hé ik heb hierboven een zitplaatsje gevonden
• Weet je wat het is: je moet afwisselend in de hoogte en de laagte plukken, anders begeeft je nek het van de pijn
• Niet met twee vingers plukken, maar MELKEN!
• Zullen we nog aan een nieuwe boom beginnen? De zon is al aan het dalen (iedereen luid: jajaja!)
• Mensen, niet op de olijven trappen! Kijk waar je je voeten neerzet!
• ‘Ze kon het lonken niet laten, ze lonkte naar iedere man’
• Waar is het blauwe harkje?
• Waarom zijn sommige olijven van deze boom groen en andere blauw?
• ‘Koffie, koffie, lekker bakje koffie!’
• Ha, daar zijn de principessa’s: de lunchtijd nadert
• HONGERTJE
• Hey, ga jij in de boom of ik?
• Deze boom levert minstens, minstens drie kratten op!
• Zijn er nog lege kratten?
• Een Cees gevraagd! Met snoeimes!
• Wie gaat er straks mee naar de ‘winkel van Sinkel’?
• Ik wil straks zwemmen, ik heb het zooo warm hoog boven in de boom
• Nou, jij gaat er ook weer heftig tegenaan
• De kleine groenen zitten VOL olie, geen spatje water
• Let op: deze dikke tak gaat vallen

En dan worden de olijven in kratten gegoten en met de tractor naar de cantina gevoerd om te schudden en te zeven. Dat gaat vlot en makkelijk en geen blaadje of takje mag erin blijven (de smaak moet puur zijn). Kratten in de auto en hop, Peter naar de frantoio en wij naar het terras voor de lunch.

Het praten over het werk onthult veel over ieder apart. Sommigen nemen ook als vanzelf een soort van leidinggevende positie in en lijken wel een ‘ploegje’ samen te stellen. Anderen zijn goed in het afwisselen van taken. Maar nooit, nooit worden er corrigerende opmerkingen gemaakt die ‘fout’ overkomen. Alles staat in het belang van de goed ‘geoliede’ machine die we willen zijn om het werk zo efficiënt mogelijk te doen.

En voor het avondmaal gaat iedereen zo’n beetje rondhangen, douchen, lezen, buiten zitten te roken en kletsen, glaasjes drinken en stiekem in de pannen loeren om te zien waar die heerlijke geuren voor staan. Samen genieten van eerlijk en heerlijk bereid voedsel, herkauwen wat de dag ons bracht en plannen voor morgen.

Eén van de fijnste neveneffecten van zo’n week samenwerking is de opluchting in je hoofd: je staat zo dicht bij essentiële taken en handenarbeid, dat je concentratie je muizenissen verjaagt. Je ontmoet ook nieuwe mensen en neemt waardevolle herinneringen mee naar huis. Het huis huist nog lang in je gedachten en je denkt al aan volgend jaar.

Zo heb ik nu mijn eigen hit die geregeld de kop opsteekt en me binnenshoofds doet zingen.

‘There is a house in Italy, I call ‘The rising sun’

http://www.huishurenitalie.nl/